prywatna kolekcja zdjęć portretowych
prywatna kolekcja zdjęć portretowych
Biorąc przed się pisać o tak ważnej kwestji, zadaję sobie najprzód pytanie: czy mam uczenie i ciężko, czy popularnie i lekko przedmiot mój traktować. Czy może być coś lżejszego od kobiety? Nie! Jak chcesz ją obracaj, roztrząsaj i badaj — wszędzie okaże się lekką i… pustą. I dlatego wielki poeta nazwał ją marnym puchem i wietrzna istotą.
Nie w żółci tedy, ale w atramencie maczam stalówkę moją i przystępuję do traktatu. (więcej…)
— Wymagam panie, żebym była na fotografii ładna i podobna!
— To będzie niepodobna!
— O, kiedy będzie niepodobna… to adieu mój panie! (więcej…)
– Oloboga! Jaka tyz to srumotna kalika!
– E, głupiaś, to taka tera moda.
– Oj, oj! Ja bym to prendzy schowała, co una wystopyrca! (więcej…)
– Tylko niech pan mnie nie robi łysym, bo ja zawsze miałem długie i gęste włosy, dopiero po ostatnim tyfusie cokolwiek mi zrzadniały. (więcej…)
– Moja Doroto, tylko mnie dobrze ściśnijcie.
– Niech pani będzie spokojna, ja już panią lepiej ścisnę niż pan. (więcej…)
Urodziłem się artystą. Dość spojrzeć na mój profil, ażeby nabrać o tem silnego przekonania. Poczucie piękna rozwinęło się we mnie nadzwyczajnie. Lubię piękne ubranie, piękny lokal, piękną kobietę i piękne dwudziestopięciorublowe papierki. Lubię też piękne obrazy, tak żywe jak malowane. W szesnastej wiośnie życia marzyłem iż zostanę malarzem. Nie wiedziałem wówczas, nieszczęsny, jak ludzie są nikczemni, a nauka perspektywy mozolną! Wrodzona nienawiść do oleju (zarówno w potrawach jak i na płótnie znieść go nie mogę) zamknęła przedemną raz na zawsze sferę malarstwa olejnego. Ale pozostał mi rysunek. (więcej…)
Tygodnik Illustrowany
1868, Seria 2, T.1 nr 26
rys. Franciszek Kostrzewski